Σε αυτά τα έργα διερευνάται η συνάφεια της καθημερινής πρακτικής μιας εξορθολογισμένης κοινωνικής ζωής με έναν γενικευμένο πειθαρχικό «εγκλεισμό». Σε μία εποχή που η μοναδικότητα σχηματοποιείται, o ατομισμός έγκειται σε μια τυποποιημένη ιεραρχία σχεδόν στρατιωτική. Πρωτογενή υλικά, όπως χώμα και λάμπες, αλλά και φωτοτυπίες που πραγματεύονται στρατιωτικούς κώδικες τίθενται ως προς τη διάδρασή τους με τον χώρο (και κατ’ επέκταση με τον θεατή), συνθέτοντας μία θραυσματική, εν δυνάμει σκηνοθεσία.