Το ελληνικό «ΝΑΙ» και το αγγλικό «ΝΟ», καθώς γλωσσικά και νοηματικά ορίζουν μια απόλυτη αντίθεση, ενέχουν ένα παράδοξο, μία αστοχία, μια μικρή γλωσσική Βαβέλ. Όσες περισσότερες φορές εκφέρει κανείς συνεχόμενα το αγγλικό «no», τόσο περισσότερο αυτό μοιάζει να ηχεί σαν το ελληνικό «ναι» και το ίδιο συμβαίνει με το ελληνικό «ναι» που επαναλαμβανόμενο ακούγεται σαν το αγγλικό «no». Όταν προφέρεται συνεχώς κάποια από τις δύο, μοιάζει να αυτοαναιρείται, να ακυρώνεται, να αποκλίνει και να μετεωρίζεται ανάμεσα σε ένα σχεδόν ενδιάμεσο νοηματικό χώρο, ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις, σε αυτές τις δύο γλώσσες.
Στο έργο “ΝΑΙ NO”, ένα μοτίβο ψηφιακών εκτυπώσεων τοποθετείται παρατακτικά στον τοίχο, καλώντας μας να «διαβάσουμε» από την αρχή έναν κώδικα. Αφορά σε μια γραφή απόλυτα λειτουργική, όμως αρθρωμένη σε πολλαπλά επίπεδα αλληλοεπικαλυπτόμενα. Μέσα από την επανάληψη φτάνει στο σημείο της μη αποκωδικοποίησής της, της αναίρεσής της από την αρχική της λειτουργία. Μια γραφή πιο κοντά σε υποκειμενικές αναγνώσεις, στις ανθρώπινες αισθήσεις και στα συναισθήματά μας.